Η Ευρώπη βρίσκεται σε καμπή ως προς την αποθήκευση ενέργειας, έχοντας πλέον φτάσει το ορόσημο των 100 GW εγκατεστημένης ή προγραμματισμένης ισχύος. Παρ’ όλα αυτά, η πολιτική βούληση δεν συμβαδίζει με την τεχνολογική πρόοδο: μόλις επτά χώρες της Ε.Ε. έχουν θέσει επίσημους στόχους αποθήκευσης στα εθνικά τους σχέδια ενέργειας και κλίματος, παρά το γεγονός ότι η ανάγκη για ευελιξία στο σύστημα γίνεται ολοένα πιο επιτακτική με την αύξηση των ανανεώσιμων πηγών.

Η Ισπανία πρωταγωνιστεί, υιοθετώντας τον πιο φιλόδοξο στόχο στην Ευρώπη: 22 GW αποθήκευσης έως το 2030. Η χώρα δίνει έμφαση στις μπαταρίες μεγάλης κλίμακας ώστε να περιορίσει τη συχνή αχρήστευση των ΑΠΕ — ένα πρόβλημα που θα επιδεινώνεται όσο η ηλιακή και αιολική παραγωγή συνεχίζουν να αυξάνονται.

Η Ιρλανδία εστιάζει σε μακράς διάρκειας αποθήκευση, σχεδιάζοντας πώς θα αξιοποιήσει την υπερπαραγωγή αιολικής ενέργειας και πώς θα περιορίσει την ανάγκη για φυσικό αέριο τις κρύες, άπνοες ημέρες του χειμώνα. Η στόχευση αυτή δείχνει μια νέα κατεύθυνση: ότι η αποθήκευση δεν πρέπει να υπηρετεί μόνο την καθημερινή εξομάλυνση της παραγωγής, αλλά και την εποχική ευελιξία.

Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, χώρες όπως η Κροατία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Λιθουανία έχουν επίσης θέσει (έστω πιο μετριοπαθείς) στόχους, ανοίγοντας τον δρόμο για περιφερειακή σύγκλιση.

Η Ελλάδα έχει επίσης χαμηλούς στόχους σε αυτό το στάδιο. Το επικαιροποιημένο της σχέδιο περιλαμβάνει στόχο περίπου 4,3 GW αποθήκευσης έως το 2030, ενώ ήδη έχουν προχωρήσει διαγωνισμοί που αφορούν σχεδόν 1 GW νέων μπαταριών. Η χώρα διαθέτει σημαντικό δυναμικό λόγω της υψηλής ηλιοφάνειας και της ταχείας διείσδυσης αιολικών και φωτοβολταϊκών, όμως η πρόκληση είναι να μην επαναπαυθεί στο φυσικό αέριο ως «εύκολη» λύση ευελιξίας.

Μέχρι τον Ιανουάριο του 2027, όλα τα κράτη-μέλη θα πρέπει να θεσπίσουν δεσμευτικούς στόχους. Το διακύβευμα είναι σαφές: αν οι νέοι στόχοι είναι υποτονικοί, η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει το παράθυρο για καθαρή, φθηνή και εγχώρια ενεργειακή ευελιξία.

Πηγή: JRC